Het bleek een enerverende zondag voor ons. In de voortuin vond mijn zoon samen met zijn vriendje onder de berk deze vliegenzwam. Samen hebben we gekeken of we ook kabouter Spillebeen konden vinden. Wel op enige afstand want die groeiende witte wratten zien er best eng uit.
Voorzichtig porden de jongens met een takje tussen de bladeren onder de zwam. En we hadden geluk. Het aardmannetje was van de rood-met-witte-stippen hoed gegleden en lag tussen de verkleurde bladeren, bij de knolvormig verdikte voet onder de afhangende ring op de steel.
Met naast zich in het bladerbed een rode puntmuts, prevelde de deerniswekkende blonde kabouter verward, strak naar boven starend met grote holle ogen, loze kreten voor zich uit. Het mannetje kwam extreem angstig over en bleek niet in staat zich te bewegen. We hielpen de zielige kabouter overeind en brachten hem naar binnen in de hoop hem te kunnen kalmeren.
Ik schonk hem een kopje thee en gelukkig wisten de jongens het ventje op te vrolijken met liedjes uit de oude doos. We hebben gezongen en gedanst tot het donker werd en Studio Sport begon. Met wat geld mee voor de bus hebben we Spillebeen tot aan de hoek van de straat uitgezwaaid nadat hij ons had beloofd om nooit meer te gaan wippen op een paddenstoel met rood-met-witte-stippen.
