Andijviestamppot
Gisteravond aten we een eenvoudige andijviestamppot. De aardappels zaten in een zak van gecoat papier met daarin een ‘zichtnetje’ gemaakt van plastic. De andijvie was in een folie verpakt. De worstjes van de bioslager zaten in een plastic zakje. Het bereiden van zo’n eenvoudige maaltijd bleek toch ingewikkelder dan ik dacht. Het gecoate papier: in welke afvalbak moet dat? Papier of plastic? Nou, bij het papier dan maar, op goed geluk. Ik trok het dunne netje eraf en gooide dat in de plastic bak, net als het folie en het plastic zakje.
Afvalstroom
In mijn keuken heb ik ruimte gemaakt voor vier bakken afval: Rest, Groen, Plastic en Papier. In de kelder verzamel ik het glas en het chemisch afval. Het lukt me om in mijn tweepersoons huishouden per maand slechts één zak restafval van dertig liter te verzamelen. Dat kan ik niet zeggen over de hoeveelheid plastic die ons huishouden verbruikt. Elke twee weken staat er een grijze container vol met plastic aan de straat.
Wereldverbeteraar
Terug bij het afval van het maaltje Hollandse kost. Bij de recyclefabriek zal het dunne plastic van het netje eruit gevist worden. Het folie ook. Het plastic zakje niet. Ruim een derde van de plastic afvalstroom is niet goed genoeg om te recyclen en wordt alsnog verbrand, lees ik in het Nrc. (Hergebruik van plastic is sowieso de oplossing niet nu de olieprijs laag is en er bij producenten weinig vraag naar recyclede plastic korrels is.) Zucht. Ik word hier moedeloos van. Ik krijg het gevoel dat ik als burger in mijn eentje de wereld moet redden. Samen met alle andere burgers, dat dan weer wel. Maar dat dat niet voor alle burgers even makkelijk is, is ook bekend, dus ik denk niet dat dit de snelste weg vooruit is.
Waarom verwachten we van bedrijven en supermarkten – zij die ons overstelpen met al dit afval- niet veel meer om deze aanhoudende stroom afval te verminderen?
Afvalheffing
Stel eisen aan de verpakkingen die bedrijven gebruiken. Je kunt dit zelfs op Europees niveau in handelsverdragen vastleggen, net zoals je daarin afspreekt dat spullen niet giftig of onveilig mogen zijn. Ook op landelijk niveau mag je van de voedselfabrieken en supermarkten meer verwachten. Geld is een belangrijke motivatie – zo niet, de enige- bij deze bedrijven. Hef daarom een afvalbelasting om deze sectoren te prikkelen beter na te denken en met vriendelijker oplossingen te komen. Belast in elk geval het gebruik van fossiele grondstoffen bij de verpakkingsmaterialen om ze te stimuleren meer werk te maken van het verpakken van zoveel mogelijk producten in materialen die weer aangroeien. Alsjeblieft geen chipszakken meer van folie met een metalen coating. Er zijn inmiddels ook bio-coatings gemaakt van zetmeel of suiker, als het dan toch moet. Ook liever geen kauwgomstrips van plastic en iets metaligs: kauwgom kan ook in een papieren rol. Gooi alle verpakkingen die niet hoeven eruit. Aardappels waar de modder nog aanzit blijven langer goed. Die rare dunne plastic netjes rondom mandarijnen en sinaasappels zijn niet nodig. En als het dan toch niet anders kan: er zijn duurzame alternatieven. Het kán echt anders. Sterker nog, ik leef lang genoeg om te weten dat het ooit anders was. Het moet ook anders. Dus hop, doen! Toe!
