Drijven

Laatst las ik ergens dat je mensen hebt die het leven feitelijk beleven en mensen die het leven beleven als een verhaal. Ik behoor tot die laatste groep. Los van het typische van dit uitspraken dat het of of is en nooit en en, en ertussen, bedacht ik me dat ik de onverbeterlijk neiging heb om overal een verhaal van te maken. Met een context, een ontwikkeling en dat je dan op dit punt bent beland. En waar dat dan begon. Alsof in alles wat je meemaakt een narratief schuilt. Een verhaal waarin je toeschouwer en deelnemer tegelijk bent. De protagonist en de antagonist. Of de bijfiguur die het verhaal verder op gang gaat helpen. Of het muurbloempje.

En dat alles speelt zich slechts in je hoofd af. Waar komt die neiging toch vandaan, vraag ik me af. Heeft het te maken met de christelijke cultuur waarin ik ben opgegroeid of door al die verhalen die ik gelezen, gehoord of gezien heb? Of is het dat wat mij mens tussen de mensen maakt?

In Sapiens belicht Yuval Noah Harari hoe mensen zich verbinden door de verhalen die ze vertellen. Aan zichzelf maar ook aan elkaar. Hierdoor kunnen mensen die ver van elkaar vandaan wonen toch een gemeenschap zijn. Met gezamenlijke vrienden, vijanden of goden. Dat veronderstelt dat mensen in de kern verhalenvertellers zijn. Terwijl het slechts een verhaal is dat we aan onszelf vertellen. En morgen kan dat best een ander verhaal zijn.

Maar wat nu, als ik geen verhaal maak van alles wat ik beleef en denk? De context vergeet en mijn belevenissen zonder verleden of verwachting bekijk? En elke keer opnieuw begin? In meditatie streef je daarnaar (al mag je op die plek niet streven en dat probeer ik dan ook na te streven). Dit is een plek waar je de rol als toeschouwer inneemt. Registreert en niet initieert of reageert. Niet hoeft deel te nemen. Een bevrijdend moment, waar het houvast van een verhaal even niet nodig is. Adem in en uit, op de plaats rust.

Wat doe je dan als je wel positie moet nemen? En jouw houvast uit het zicht is? Ver weg van een horizon die zich alsmaar verplaatst. In dat verhaal bevinden veel mensen zich nu. Ronddwalend. Mensen die in een nieuwe verhalen houvast willen vinden. En soms afdrijven.

Laat mij maar dobberen in een bootje waar ik mee wieg op het ritme van de golven, wetend dat er na morgen weer een morgen komt.

Related Posts

Leave a reply


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.