Vandaag ben ik volledig uitgefoeterd. Het zit zo. Ik ging met mijn moeder naar een uitspanning. En toen we onze consumptie hadden genuttigd, haalde ik mijn auto op om die het terrein van de uitbater op te rijden. Zo hoefde mijn moeder minder ver te lopen.
Maar voor ik het terrein op kon, moest ik door een poort rijden. Die poort was half dicht. Ik probeerde de andere poortdeur te openen. Daar zat echter geen beweging in. Dan maar zo proberen, dacht ik. Dus toen ben ik heel rustig en precies met mijn auto door dat ene poortgat gereden. Dat lukte, al gingen wel de zijspiegels soepeltjes naar binnen om na het passeren weer terug te springen. Al met al prima gedaan, vond ik zelf.
Doodgemoedereerd reed ik de parkeerplaats van het terrein op terwijl uit het etablissement een wild zwaaiende man spurtte. Ik dacht, dit is misschien de eigenaar die niet wil dat ik het terrein oprijd omdat hij niet weet met welk doel ik dat doe. Op mijn gezicht moet de verwondering over zoveel misbaar te lezen zijn geweest.
Toen ik was uitgestapt, begon hij te schreeuwen. Je maakt mijn hydraulische poort kapot, bulderde hij. Je moet betalen, riep hij. Maar het waren alleen mijn spiegels die de poort raakten, mompelde ik. De auto ging er precies doorheen, probeerde ik nog. Wat ik wel niet dacht, sneerde hij. En snuivend dat hij mijn kenteken zou noteren, stoof hij naar binnen.
Dit alles gebeurde in luttele seconden. Andere terrasgangers waren opgestaan om deze rel beter te kunnen volgen. Was mijn auto niet enorm beschadigd, vroegen ze? Nee, zei ik, alleen de spiegels klapten in en uit. Ik liep naar mijn moeder die verbouwereerd het schouwspel volgde. Daar kwam de vrouw die ons had bediend aangerend met een briefje waarop mijn kenteken stond en met het vinnige verzoek mijn naam en telefoonnummer te noteren. Dat ze me gingen bellen als er ook maar iets kapot was. En waarom ik niet gewoon gevraagd had de poort te openen? Geen moment aan gedacht, dacht ik. Nog nooit gehoord van hydraulische poorten, zei ik. Ik noteerde beduusd mijn gegevens.
Natrillend liepen mijn moeder en ik voorzichtig naar de auto, terwijl de vrouw die getrouwd is met die hele boze man (dat wist mijn moeder me te vertellen want ze komt hier al een heel leven, ook toen de vader van de vrouw van de man met een kort lontje deze uitspanning runde) met een afstandsbediening de poortdeur open deed.
In de auto terug concludeerden we dat dit best wel een belevenis was.