‘Je moet daar in het leven staan waar je elkaar tegen komt.’ ‘Die man is echt wijs,’ verzuchtte An, lezend in ‘Leven Doe Ik Zelf’ van dr. Lang. ‘Houd eerst van wat je hebt en ontvang dan wat zich aandient.’ Ja, dat wilde ze wel. An was er aan toe. Een nieuwe man. Ze had haar ramen wagenwijd opengezet. Het was inmiddels een jaar geleden dat Martin met zijn Chinese schone naar Alblasserdam was verhuisd. Hij was druk doende met een tweede leg. Nu zij nog.
Dus had ze begeven op de relatiemarkt; een opbieden en handelen dat zich vooral digitaal afspeelt. Even wat anders dan wat ze gewend was. Martin had ze gewoon op een feestje ontmoet. Na eindeloos kijken en wegkijken, durfden ze elkaar dan toch aan te spreken. Onmogelijk kon ze de schijn ophouden en al gauw was de vonk overgesprongen. Alsof ze haast hadden, waren ze binnen een jaar bij elkaar ingetrokken en aan een gezin begonnen.
Maar dat was voorbij en nu was het tijd voor iets nieuws. An had geleerd dat als je tegenwoordig aan de man wilt, je het beste thuis kan blijven. Zorgvuldig had ze een foto geselecteerd die haar persoonlijkheid het best verbeeldt. In een zonovergoten landschap met een stralend blauwe hemel kijkt ze met een wijntje in haar hand vrolijk lachend naar de toeschouwer. Ze had zich ingeschreven op een datingsite. Daarop had ze ingevuld van welke muziek en films ze houdt en welk sterrenbeeld ze heeft. Ook moest ze haar lengte en gewicht invullen. Bij het één kwam iets bij en bij het ander ging iets af. ‘Niemand die het ziet,’ bedacht ze zich achter haar computer.
Al snel stroomden de aanbiedingen binnen. Zij en Jan kwamen vlot tot een deet. Vrijdagavond acht uur, op neutraal terrein ergens tussen Amsterdam en Zutphen, met de gedachte dat als je elkaar vanaf het begin in het midden tegemoet komt, er eigenlijk niets meer mis kan gaan. Nou, dat kon dus wel. Jan was veel minder leuk dan ze uit de foto had afgeleid. Na dertig seconden voelde ze een lichte paniek opkomen. Hoe lang moest zo’n afspraakje eigenlijk duren? En nog belangrijker, wat als hij háár niet leuk vond?
An werd een geoefend deter. Iedere week zat ze ergens in den lande op haar vrije avond tegenover een onbekend manspersoon, zonder het gewenste resultaat. Keer op keer stelde ze haar wensenlijstje bij: zonder vrouw, met inkomen; zonder overbodige haargroei; met eigen woning.
Tot op die middag in mei haar hele wensenlijstje in het niets oploste. Ze stond in een meubelwinkel. Gerard ook. Ze vielen voor dezelfde bank en voor elkaar. De bank is acht weken later op An’s huisadres bezorgd, met Gerard als bonus erbij. Ze zijn gaan zitten en niet meer opgestaan. ‘Houden wat je hebt,’ zou dr. Lang zeggen.